بسم الله

وقتی بعد از این این همه روز وبلاگت رو باز کردم...

یه عالمه انرژی مثبت و حال خوب بهم داد

خوندن پست های وبلاگت اونقدر سرگرمم کرد

که وقتی به خودم اودم دیدم

سه ساعت گوشی به دست بودم

غیر از گردنم که خشک شده بود

یه لبخند هم گوشه ی لبم خشک شده بود

چقدر کار خوبی کردم که نوشتم

و چقدر اشتباه کردم که میون هیاهوی روزهام جایی 

برای نوشتن ادامه ی وبلاگت نذاشتم

نباید اینهمه وقت میذاشتم وبلاگت خاک بخوره...

چند روز پیش تولد هفت سالگیت بود عزیز دلم

کلیپی که عمه با عکسای وبلاگت درست کرده بود

بهونه ای شد تا دوباره سر بزنم...

و شاید بهونه ای شد که

عزمم رو جزم کنم برای دوباره نوشتن...

خوب بهترین کار اینه که

از عکسای توی گوشی شروع کنم...

اینجوری احتمال جاموندن مطالب کمتر

بسم الله