خداحافظ همین حالا...

خداحافظ همین حالا

همین حالا که حس میکنم بزرگ شده ای

حس میکنم تحمل برداشتن بزرگترین قدم برای مستقل شدن را داری

خداحافظ تمام شب های سپیدی که با هم بیدار بودیم

تو شیر مینوشیدی و من غرق دریای چشمانت میشدم

غرق صدای ارامش بخش شیر مکیدنت

غرق در قطره قطره ی شیری که مینوشیدی

خداحافظ تموم لحظه های که به هم پناه میبردیم

خداحافظ لحظه های مست کننده ی صبحگاهی

لحظه هایی که با لبخندت مسحورم میکردی و از من شیر میخواستی

و به حق اگر در ان لحظه جان هم میخواستی میدادم

خداحافظ  تمام ثانیه هایی که انگشتانم میان رودخانه ی مواج موهایت گم میشد

بوسه بر پیشانیت میزدم و لبریز از حس مادرانه میشدم

چقدر زود گذشت

قبل از بدنیا امدنت خودم را اماده کرده بودم

هزار بار تجسم کرده بودم اولین لحظه ی شیر نوشیدنت را

اما مگر قابل مقایسه بود؟!

تصورم با واقعیت شیرین شیر نوشیدنت!

چقد سخت بود روزهای اول برای من و چقدر راحت بود برا تو...

انگار هزار سال شیر نوشیده بودی!

خوب راه رسم شیر نوشیدن و البته دل بردن میدانستی

چه زود گذشت روزهایی که هربار سینه به دهانت میگذاشتم

الحمدلله میگفتم و از خدا میخواستم روزی ات را زیاد کند

چقدر ناعادلانه است

چرا من باید اولین کسی باشم

که به تو یاد دهم در این دنیا مجبوری از هرچیزی که به آن دل میبندی روزی دل بکنی

روزهای دل کندن سخت بود

هم برای تو هم برای من

بی قراری کردی، بی قرارت شدم

گریه کردی، گریه کردم

در اغوشم بدنبال شیر بودی بغض کردم

تا صبح نخوابیدی، شب زنده دارت شدم

روزهای اول انگار بخشی از وجودت گم شده بود

اما عادت کردی! من هنوز اما سرگردانم

تو را کم دارم، نفس زدنت را موقع نوشیدن شیر

هنوز قلبم فشرده میشود از فکر کردن به این که

دو سال شیر دادن به تو تمام شد

هنوز بغض میکنم وقتی فکر میکنم به این که

دیگر تکرار نخواهد شد آن روزهای بی نظیر

هنوز دلم میخواهد تو را در اغوش بکشم و مهمانت کنم بر سر سفره ای که خدا روزی ات کرده بود...

اما

تمام شد...

خدای من،سپاس که مرا لایق دانستی به شیر دادن

خدای من،سپاس که مرا محروم نکردی از این نعمت و لذت وصف ناپذیر

خدای من،سپاس که شیرم برای نوشیدن فرزندم کفایت نمود

خدای من،از من بپذیر دو سال شیر دادن به فرزندم را...